E scheen Stöck Orbeit von A. Schmidt

„So e Lokmativ ös Ehre wert,
se zieht doch meh wie so e Pferd.
De pust woll wacka dichtig ooch,
das sitt doch jeda annem Rooch;
onn ganz von Eisa ös das Biest.
Drömm kann man och behaupte driest,
daß das e scheen Stöck Orbeit ös“,
so sogt da Grobschmött Käs aus Plöß,
als dä e mol za Kästing fua
möt eenem ahle Plößsche Bua.
Von Wieps wull mötta Bohn Käs weita
näh Mäkleborg zom Pächta Reita.
Dä gab ömm Herwst e Tochta aus,
die hairot onnes Käs’sche Haus.
Ein Käs sein Sohn, dä junge Käs,
woa Reitasch Maike noch a Näs!
Wie kamm denn dä nah Mäkleborg?
Na, wäscht je höre, horch man, horch!
Bei onsem Börna wurda Meia,
do macht a Potta, kooft och Eia.
Denn ging a off de Wandaschaft.
Önn Pose gings em schaudahaft,
Pellkartoffle, Schnaps onn Grötz
kriet do ze fresse Käse Frötz.
De Schmachtgort mußta enga schniere,
ömm Winta selwst ömm Bett noch friere.
Do macht a söch denn bahlche off
onn zog nah Mäkleborg e roff.
So kamma bei a Pächta Reita,
das andre fung söch do stracks weita.

Nu muß wo rasch zom Käs‘, dem ahle,
de Bohn wett nu wol do all hale.
Onn wie gedocht, so wor’s geschehne,
wa sage do de Bohn all stehne,
s‘ woa ze soge de höchste Zeit,
önn Wieps stand all da Zug bereit.
Da Käs, dä ahl, neugieag sea,
stund noch ömma verra Tea,
ging ömm de Lockmatiw e römm
onn docht, es öss je noch nich schlömm.
Bekickt genau de Dampfawoge
onn brommt: „Söss goa nich ze soge,
was Mensche könne alla mache,
do dröba ös nu nich ze lache!
So was seh wa nich önn Plöß,
das weeß öch söcha onn gewöß,
e scheen Stöck Orbeit, das muß man losse.“
Do wurd a scharf za Seit gestosse.
Nu merkt a eascht, was do woa
onn klaut söch ärgalich am Oa.
Da Zug da pufft am Käs vabei
onn höat nich off sein Geschrei:
„Höll stöll, höll stöll, höll doch noch stöll!
Öch doch noch mött za Kästing wöll!“
Da Zug, da kömmat söch nich drömm,
das woa ferre Käs nu schlömm.
„Na, schod nuscht“, brommt a söch do noch,
„e scheen Stöck Orbeit worres doch!“

Aus: „Sposge Sache zom Lache“, in ermländisch-breslauischer Mundart,
verfaßt von A. Schmidt, Hauptlehrer a. D., Seeburg 1913, 2.vermehrte Auflage.
Erschienen im Verlag Bruno Weiß Nachf. Paul Schmidt, Seeburg,